مراتع وسیع گاوها اراضی
چرای بیش ازحد دام نتیجه توزیع غیر یکنواخت چرا می باشد .در مراتع وسیع گاوها اراضی را که هموار و نزدیک به آب باشند را به اراضی ناهموار و بدور از آب ترجیح می دهند . گاوها غالباً بخشها پست وهموار را به مناطق مرتفع ترجیح می دهند و بازه زمانی مدت بیشتری را در این بخشها می گذرانند .چرای متمرکز در مناطق مرتفع ممکن میباشد موجب کاهش پوشش گیاهی ، نفوذ آب ، حفظ آب و موجب ارتقاء فرسایش خاک شود .دامداران و مرتعداران می بایست واریانس فاصله ای چرا کردن را به اندازه کافی چک کنند تا اثرات چرای دام ها را آنالیز کنند و بایستی اعمال مدیریتی قابل قبولی را تعیین کنند تا منابع دارای ارتباط تصحیح شود .
غالب روشهای مدیریتی که امروزه برای افزایش یکنواختی چرا استفاده می شود در طی 40 سال مطالعه بدست آمده هست .توسعه آبی،گله داری،نمک پاشی و حصارکشی برای اصلاح توزیع چرای دامهای اهلی در مراتع خصوصی و دولتی برد آمیز بوده است .معمولاً گسترش های آبی و حصارکشی به سرمایه های متعددی نیازمندست .مرتعداران اکثر زمان ها برای پیش بینی اثرات این اصلاحات مرتعی بر روی توزیع دام مشکل دارا‌هستند که این موضوع مانعی برای آنالیزهای با فایده خواهد شد . بدین ترتیب مرتعداران برای گسترش آبی رنگ و حصارکشی بی میل میباشند . روشهای دیگر بهبود توزیع مانند گله داری به زحمت متعددی نیازمندست . مدلهای ظاهر سازی پیشگویانه به مرتعداران کمک می کند تا ببینند آیا اعمال مدیریتی ( مانند توسعه و گسترش آبی و گله داری) اثرات ارزشمندی را در موفقیت آن ها دارد یا این که خیر .
نژاد گاوی که در کوههای بلند فرانسه پرورش می یابد نسبت به نژادی که در اراضی هموار انگلستان زندگی می کند عادت بیشتری به مراتعی با دامنه های ناهموار دارند تا دامنه های هموار و صاف (نژاد هرفورد) . به این ترتیب با بکار گیری نژادهای گاوی که در مناطق کوهستانی پرورش می یابند می توانیم توزیع چرایی را بهبود بخشیم .در درون یک نژاد نیز حیوانات الگوهای چرایی متنوعی دارا‌هستند .
گاوها بر شالوده الگوهای چرایی به دو مجموعه تقسیم گردیده اند که تیم اول از تپه ها بالا می رفتند و تیم دوم زیر تپه می ماندند . گروه اولیه به سراشیبی های تند و بلندی های مرتفع عادت داشتند و مجموعه دوم به سراشیبی های ملایم نزدیک آب عادت داشتند . این گروهها در وضعیتهای مشابهی مشاهده می شدند ولی جداگانه می چریدند .مصرف علوفه و الگوهای حرکتی آن ها در یک ارزیابی سه ساله مورد مقایسه قرار گرفت .در صورتیکه از تپه بالا رونده ها نسبت به ساکنین زیر تپه چرای یکنواخت تری را در مراتع داشته باشند، دامداران گروه اولیه را برای مراتع ناهموار انتخاب می کنند تا اینکه آنها مراتع هموار را تعیین کنند و منابع مربوط به چرای متمرکز را در مناطق مشخصی قرار داده و آنان را به حداقل می رسانند . در دومین چک ، برای جلب توجه گاو به مراتع منابعی را که خوشخوراکی بالایی داشتند را در سراشیبی اراضی ناهموار قرار دادند . اندازه گیری های مصرف علوفه و الگوهای چرایی نشان می دادند که چرا کردن در فاصله 660 یاردی (600 متری) منابع ارتقا یافت .در زمین ها مشابهی که منابع کنترل گردیده ای مثل مثال بالا نداشتند، چرا کردن در کمترین موقعیت بود . مکانهای استراتژیکی که شامل منابعی مملو از ملاسهای کم رطوبت بوده میباشد که به مرتعداران امکان تعدیل الگوهای چرایی گاو و کاهش چرای غیر یکنواخت را می دهد .
خط مش های ابداعی و ارزشمندی برای بهبود توزیع چرایی دام ها مورد نیاز هست . براساس حیواناتی که مایل به چرا در فواصل دورتر از آب ، چرا در زمین ها شیب دار و ارتفاعات بلند می باشند ممکن میباشد روشی مؤثر در کاهش چرای غیر یکنواخت باشد که غالباً چرای غیر یکنواخت در مراتع نا هموار و گرانقدر دیده می شود . منابع ملاس های دهیدراته خوشخوراک خیس میباشند و انتقال آن ها سهل می باشد . در صورتیکه مرتعداران این منابع را در اراضی نا هموار و دور از آب قرار دهند گاوها ممکن می باشد به این مقام ها نقل مکان کنند و در بخشها نزدیک به آن ها بچرند در غیر این فیس این خط مش ها به ندرت به کار گرفته خواهد شد .درصدد توضیح این هستیم که به چه شکل سیستم انتخاب محل جهانی ( (GPS و سیستم داده ها جغرافیایی ( GIS) برای آنالیز بهبود چرایی دام ها نقش ایفا می کند و این نکته می بایست تحقیق شود که آیا گاوها با استفاده از منابع ملاس های دهیدراته که در مراتع قرار می گیرد فریفته می شوند .